Rozdział 5 - "Dziękuję..."

"-Czego żałujesz najbardziej?-zapytała.

-Tego że wtedy dałem ci odejść..."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jorge

Zamurowało mnie. Zobaczyłem Tini przygniecioną do ściany przez tego idiotę który się do niej dobierał! Nagle coś we mnie za buzowało. Dostałem takiego powera że podszedłem do niego i odepchnąłem z całej siły od drobnej szatynki. Rzuciłem się na niego i zacząłem okładać pięściami, gdy upadł na podłogę usiadłem na nim okrakiem (od aut. Bez skojarzeń kochani! :*) i biłem go z otwartej dłoni po ryju. Następnie na deser przywaliłem mu pięścią w nos i wywaliłem za drzwi. Tini siedziała skulona w kącie i płakała. Nie dziwię się jej. Ten skurwiel chciał ją zgwałcić! Podszedłem do niej i bez za wahania do siebie przytuliłem. Ona tylko wtuliła się we mnie jak najmocniej i rozpłakała się na dobre. (od aut. nie zwracajcie uwagi na napis na gifie ;) )

Zacząłem ją głaskać po włosach. 

-Ciii. Nie bój się już nic ci nie grozi, nie ze mną.-szepnąłem i pocałowałem ją w czoło.

-J-jorge o-on ch-chciał m-mnie... -szepnęła i znów się rozpłakała.

-Ciiii. Wiem, ale nie bój się już będzie dobrze. On nigdy cię już nie skrzywdzi.

Po jakiś 30 minutach się uspokoiła. Strasznie mi jej szkoda. Jest załamana i przerażona. Obecnie siedzimy na kanapie, ja obejmuję ją ramieniem, a ona się we mnie wtula. Czuję takie ciepło na sercu. To coś czego nigdy przy nikim nie czułem, nawet przy Stephanie...

-Jorge?-wyrwała mnie z transu dziewczyna.

-Tak?-zapytałem patrząc jej w czekoladowe oczy.

-Dziękuję.-szepnęła.

-Za co?-spytałem z głupawym uśmieszkiem.

-Za to jesteś. Za uratowanie mnie przed Peterem. Po prostu za wszystko.-powiedziała patrząc mi w oczy po czym złożyła na moim policzku czuły pocałunek.

-Nie ma za co. Po to mnie masz.-powiedziałem z uśmiechem i przytuliłem ją jeszcze mocniej. Postanowiliśmy pooglądać telewizję. Akurat leciała jakaś komedia. Oglądaliśmy a po upływie 40 minut spostrzegłem że Tini zasnęła. Uśmiechnąłem się pod nosem i wyłączyłem film. Wziąłem śpiąca królewnę na ręce i zaniosłem do sypialni. Położyłem ją na łóżku i przykryłem kołdrą po czym pocałowałem czule w czoło. Już miałem wychodzić ale zatrzymała mnie ręka dziewczyny.

-Zostań. Proszę, boję się spać tu sama.-szepnęła zaspanym, błagalnym głosem.

Bez wahania przystałem na tą propozycję. Rozebrałem się do bokserek i wszedłem pod kołdrę. Tini od razu się we mnie wtuliła. Tak zasnęliśmy w swoich ramionach.

3:45

Tini

Obudził mnie okropny huk i stukający parapet. Uświadomiłam sobie coś co mnie przeraziło. Była burza! Od małego okropnie boję się burzy więc bez zastanowienia obudziłam Jorge, który nie wiadomo dlaczego spał teraz na kanapie.

-Jorge...

-Hmmm... Cco?-spytał zaspanym głosem.

-Nnno bbo. Jjja... No wiesz... bo....ja.... ten ......noo....-zaczęłam się jąkać.

-Boisz się burzy?-zapytał.

Pokiwałam głową.

-Mam spać z tobą?-zadał kolejne pytanie.

-Jeśli to dla ciebie nie problem.

Chłopak w odpowiedzi wstał i przeniósł się do mojego wielkiego łóżka. Wtuliłam się w niego i już po chwili cały mój strach minął. Czułam ciepło i bezpieczeństwo, nie to co przy Peterze. Odwróciłam głowę i nagle twarze były niebezpiecznie blisko. Patrzyliśmy sobie w oczy. Zatopiłam się kompletnie w tych szmaragdowych tęczówkach. Gdy nasze usta dzieliło jakieś 5 centymetrów opamiętałam się odwróciłam głowę. Po tej trochę niezręcznej chwili zasnęliśmy nie wiem jakim cudem ale znów wtuleni w siebie...

Ktoś Ktosiowy...

Właśnie lecimy samolotem do Buenos Aires. Po tylu latach. Nie wiem jak mam jej to powiedzieć. Jak wyznać jej że ma dwie siostry które wychowywały się jej u ciotki bo nasi rodzice nie dawali sobie rady? Boję się jej reakcji. No i reakcji rodziców. Utrzymywali z nami kontakt ale nie chcieli żeby ona wiedziała. Nie wiem czego się bali i w dalszym ciągu boją ale wiem że ona  musi znać prawdę. Już niedługo ją zobaczymy. Ja jestem najstarsza osoba mi towarzysząca druga w kolejności a ona najmłodsza. Między nami są trzy lata różnicy a  między nią a naszą siostrą 2. Pamiętamy ja jako dwuletnie dziecko bo wtedy już musiałyśmy wylecieć do Londynu. A teraz wracamy i nie mamy najmniejszego pojęcia co nas tam spotka...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hey :)

Witam was z rozdziałem 5 :D

Jak to szybko leci xD

Rozdział jest meeeeeega krótki ale macie w nim trochę akcji :D

Co wyniknie z tej relacji pomiędzy J a T?

Czyżby Jortini które tak strasznie kochacie? x3

Kim są dwie tajemnicze kobiety?

Kto jest ich siostrą?

Ja nie powiem! xD

Dowiecie się już nie długo :*

Zdradzę wam tylko tyle że jak zwykle poczekacie sb na Jortini ;p

Ooooooj Poczekacie ;P

Ja ogólnie piszę ten rozdział po nocach a jutro wstaję o 6:30 a jest 23:00 xD

Ale co tam? Czego się nie robi dla bloga :*

Dobra ja się nie rozpisuję xD

Ten kto dotrwał do końca pisze w komie: "Lecz się Blair!" xD

CZYTASZ=KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ!

KAŻDY KOM SIĘ LICZY!!!

Blair <33