Rozdział 3 - "Tini nie płacz..."

Rozdział dedykuję Natalii Verdas ;* <3

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tini

Jorge ciągle przy mnie siedzi. To trochę dziwne ale rozumiem że się o mnie martwi w końcu to mój najlepszy przyjaciel. Moi przyjaciele powoli mi wszystko przypominają za co im bardzo dziękuję.

-Tini idę do sklepiku coś zjeść, nie przeszkadza ci że zostaniesz chwilę sama?-zapytał z troską w głosie.

-Nie, nie idź.-posłałam mu blady ale szczery uśmiech.

Wyszedł a ja zostałam sama.Po chwili usłyszałam otwieranie drzwi. Spojrzałam w tamtą stronę i zobaczyłam... Stephi? Co ona tu robi?

-Hej Violuuuuu.-powiedziała przesłodzonym głosem.

-Cześć.-odpowiedziałam cicho.

-Jak się czujesz.-zapytała z udawaną troską.

-Dobrze, przyjaciele bardzo mi pomagają...-odpowiedziałam równie cicho.

-Aha...

-A Dlaczego mnie odwiedzasz? Nigdy mnie nie lubiłaś.

-No bo wiesz słyszałam że jesteś taka chora i w ogóle więc przyszłam cię odwiedzić i zobaczyć jak się czujesz?- znowu ten przesłodzony głosik, ja zaraz zwariuję!

-W takim razie to miła niespodzianka.-posłałam jej udawany uśmiech.

-Wiesz mam takie pytanko...

-Więc słucham.

-No wierz? Dobrze się bawisz udając taką milutką i poszkodowaną oraz kradnąc mi chłopaka?! Wszyscy wiedzą że tak na prawdę tylko udajesz i próbujesz przekonać do siebie Jorge!!! Ale coś ci powiem!Jesteś tylko jedną, wielką suką i kurwą i nigdy nie będziesz lepsza ode mnie. Oraz nie odbierzesz mi Jorge. Wiesz i tak naprawdę zależy mi tylko na jego kasie! Ale nie powiesz mu tego! Dlaczego? Bo jesteś tchórzem i zwykłą zakłamaną szmatą!!!-wykrzyczała mi prosto w twarz. Po mich polikach mimowolnie spłynęło kilka łez. Lecz Stephi nie zwróciła uwagi na jedno. Jorge stał w drzwiach i wszystko słyszał.

-Stephi! Musimy porozmawiać!!!- warknął.

Jorge

Gdy usłyszałem to wszystko coś we mnie pękło. Dlaczego? Bo kochałem, tak KOCHAŁEM Stephi! Lecz po tym co usłyszałem w sali przestałem. Stoimy przed szpitalem a ona nawet nie raczy się odezwać.

-No. Słucham! Masz mi coś do powiedzenia?!

-Jorge proszę to nie tak jak myślisz!

-A jak kurwa?! Ty w ogóle zdajesz sobie sprawę co powiedziałaś.?!!!

-No wierz jakoś nie bardzo!-tak najlepiej udawać idiotkę!

-PO PIERWSZE WYZWAŁAŚ MOJĄ PRZYJACIÓŁKĘ OD SZMAT, SUK I KURW, PO DRUGIE STWIERDZIŁAŚ ŻE ONA SYMULUJE CHOROBĘ, PO TRZECIE WYZNAŁAŚ JEJ ŻE MNIE NIE KOCHASZ I ŻE CI ZALEŻY CI TYLKO NA PIENIĄDZACH!!! CO TU JEST DO NIE ROZUMIENIA?!- nawrzeszczałem jej prosto w twarz.

Milaczała.

-Wiesz co to i tak nie ma sensu. Masz czas do 20. Gdy wrócę do domu ma cię nie być!

Dalej milczała.

-Zrozumiano?!

-Tak.-powiedziała z grymasem i odeszła, a ja ruszyłem do Tini. Gdy wszedłem do sali zastałem ją płaczącą.

-Tini nie płacz przez nią. Nie warto.- powiedziałem z troską w głosie.

-Nie płaczę przez Stephi...-wyszeptała.

-To co się stało?-zapytałem zdezorientowany.

-Peter... Przypomniałam sobie wszystko. On ze mną zerwał i dlatego tu jestem...-szepnęła i jeszcze mocniej się rozpłakała. Bez namysłu usiadłem na łóżku i ją przytuliłem. Nie chciałem żeby była smutna, nie lubię jej takiej oglądać...

Tini

Następnego dnia wypuścili mnie do domu. Pomimo pocieszeń Jorge i Mechi nadal czuję się fatalnie. Właśnie siedzę w domu na balkonie i robię to co zwykle czyli płaczę. Nie mogę pogodzić się z tym że on mnie rzucił. To tak strasznie boli! Patrzę bezczynnie jak zachodzi słońce i próbuję skupić na czymś myśli ale nie mogę. To za trudne i zbyt bolesne żeby tak szybko o tym zapomnieć. Bo ja go kochałam, tak cholernie kochałam... 

Następnego dnia:

Obudziłam się dosyć wcześnie bo nie mogłam spać. Poszłam do łazienki się ogarnąć po czym włożyłam na siebie TO. Zeszłam na dół po schodach i ruszyłam do kuchni. Postanowiłam zrobić sobie gofry. Od wczoraj nic nie jadłam więc wykorzystując mój głód zjadłam śniadanie. Po zjedzonym posiłku usiadłam na kanapę i włączyłam telewizor. Oglądałam jakieś bezsensowne filmy i bajki. Po dwóch godzinach usłyszałam dzwonek do drzwi. Myśląc że to moi przyjaciele z uśmiechem otworzyłam drzwi. Zobaczyłam tam... Petera?!

-Co tutaj robisz?- zapytałam zimnym głosem.

-Przyszedłem z tobą porozmawiać.

-O czym?- zadałam kolejne zimne pytanie.

-O nas.

-Nie mamy o czym rozmawiać bo nie ma ma żadnych NAS. Zresztą sam tak zdecydowałeś!

-Tak wiem ale ja zrozumiałem swój błąd i chciałbym to naprawić!

Spróbowałam zamknąć drzwi ale zatrzymał je nogą.

-Masz 5 minut.- odpowiedziałam cierpko.

Wpuściłam go do środka i stanęłam zakładając ręce na piersiach.

-No słucham...

-A więc tak. Zacznę od tego że przepraszam że tak cię zraniłem. Podjąłem zbyt pochopną decyzję pod wpływem emocji i bardzo tego żałuję. Proszę cię wybacz mi! Ja naprawdę cię kocham!

-Peter trafiłam przez ciebie do szpitala i przez najbliższy tydzień nie możemy przez to nagrywać!!! Myślisz że jak mi powiesz że żałujesz, przepraszasz i bardzo mnie kochasz to wynagrodzisz mi te wszystkie krzywdy?! Cierpiałam przez ciebie i nie potrafię ci już wybaczyć!!! A teraz wyjdź!!!-wywaliłam go z domu a następnie napisałam SMS'a do Mechi:

"Potrzebuję Cię! Proszę przyjedź! Tylko SAMA!"

Odłożyłam telefon i czekałam na przyjaciółkę...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hi!

Łapcie rozdział 3!

Wena jest więc macie rozdział ;D

Ja nie będę się rozpisywać ;)

Bayo :*

Do nexta <3

Next w weekend ;)

Blair <33